“Het stramien moet zijn als een ademhaling. Je moet er fluiten, schreeuwen, hijgen mee kunnen uitdrukken”. In het beeldend werk van De Waart komt zo’n uitspraak tot leven. Niet alleen in de beelding, maar ook in de techniek, die voor hem meestal de aanleiding vormt voor het testen van beeldende ideeën die hij al tekenend ontwikkelt, heeft hij het vermogen een scala van emoties te laten stollen. Daarin zijn begrippen als drama, spanning, plezier en een stille symbiose van materie en illusie van toepassing. Het werk, dat wordt gepresenteerd heeft daarvan een aantal kenmerken die ik aan de hand van de objecten wil signaleren. De zogenaamde vensters vormen in feite beweeglijke lijsten die zich van uiterst dun tot klonterige dikte gedragen. Vanuit die lijsten bewegen zich deze min of meer organische vormen naar binnen of ze komen van binnen naar buiten, ontmoeten of overlappen elkaar. Dat is fascinerend om te zien. Het is alsof beeld na beeld niet door het vierkant zijn bepaald, maar gegroeid zijn op die abstractie van de geometrie. Het zijn organismen geworden die het denkbeeldige vierkant overwoekeren en zich manifesteren als zelfstandige organen. Deze groeien onder zijn handen met een tekening in zijn hoofd als aansturing van het ambachtelijke proces. De wijze van maken is in het eindproduct zichtbaar. De uiterst dunne papiertjes bepalen de textuur van het object. Het levert een levendig oppervlak op dat tot aanraken nodigt, doe je dat, dan blijkt dat het keihard is. De textuur is niet de eindafwerking. Alle objecten hebben een coating die de vormen kleurt, soms de zelfstandigheid van bepaalde vormen in een object benadrukt of de contrasten tussen vormen opvoert. Soms is de kleur een verwijzing naar een materiaal zoals in het enige gesloten reliëf dat hier aanwezig is, Het lijkt van zink te zijn vervaardigd. Deze objecten van papier-maché ogen zwaar, maar zijn verraderlijk licht. De coatings voegen aan deze merkwaardige ervaring nog een illussie toe. Zo zijn deze werken niet alleen plastisch, maar ook schilderkunstig. Deze dubbelzinnigheid is een intrigerend deel van de werking die ze hebben op ons schouwend oog. Hier hangt een thema in vele variaties. Uitgewerkt in tientallen tekeningen en ruim twintig objecten. Ze bevolken deze ruimte met beheerste emotie en met een organisch associatieve vormentaal. Ze zijn helder gekleurd, dan wel zwart of stevig, metaalgrijs. Daardoor versterken ze enerzijds hun aanwezigheid in de ruimte, anderzijds worden ze deel van een illusoire wereld. Ze dragen de sporen van het maakproces, die laten zien, hoe gevoelvol een ambachtelijke functie kan worden beoefend en door de beschouwer kan worden nagevoeld. Alles bijeen laat Guido de Waart zien, dat hij een thema met de titel “Windows” tot een rijk beeldend geheel kan maken. Er is in deze beweeglijke en soms stromende vormen veel af te lezen en waar te nemen. Door zijn objecten achteraf van namen te voorzien, geeft hij de sfeer aan waarin hij ze beschouwd wil hebben. Hier zijn een paar namen: Swinging window, Outlook, Transformation, Open diamond, Neighbours, Rear window.

Speech van Hein van Haaren op 6 februari 1998, ter gelegenheid van de opening van een solotentoonstelling in het Centrum Beeldende Kunst Rotterdam.